ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Բագրատյանի «պասաժը»

Բագրատյանի «պասաժը»
12.02.2013 | 00:00

Մերը մեզ քիչ էր` ընտրությունների հոգեմաշ ընթացքը, դրանից առաջ Գագիկ Կոլյայիչի դասից փախչելու, վերջին դասին ներկա չլինելու քայքայիչ մարաթոնը, սրան էլ գումարվեց Հայրիկյանի դեմ մահափորձը` բոլոր «անդառնալի» հետևանքներով:
Եվ եթե Կոլյայիչի սպասվող-չասվող, դասարանվող-փախչող տեղատվությունը մի կերպ դիմագրավելի էր, ապա Պարույրի «ժանգլյորության» վրա ոչ այն է` լաս, ոչ այն է` խնդաս, որովհետև երկու շաբաթով ընտրությունների հետաձգումը կարելի է ցանկացած «քայքայիչ աղանդից» զորավոր համարել:
Ո՛չ այն պատճառով, որ այն կազդի ընտրությունների ելքի, վերջնական արդյունքների վրա, սակայն տարածաշրջանային զարգացումների և ներքին լարվածության առումով, հաստատ, կարող է իր «սև» գործն անել:
Բանն այն է, որ այդ մահափորձով հստակ գիծ քաշվեց հայոց քաղաքական դաշտում` ռուսամետների ու արևմտամետների միջև: Ձերբակալվածների հետագիծն էլ, ինչպես լավատեղյակներն են պնդում, բավականին հետաքրքիր ճյուղավորումներ է ստանում, որի մասին այս պահին չի խոսվելու, բուն գործողություններ իրականացվելու են ընտրություններից հետո, ուստի շատ են շահագրգիռները, որ «այդ պահը» հետաձգվի հնարավորինս երկար` նորովի «վերադասավորվելու» համար: Հետաքրքիր է նաև, որ ակնարկվում էր թեկնածուներից մեկի անունը, որի մասին մամուլը վերջերս գրում էր, թե անցել է նաև հոկտեմբերի քսանյոթի, Տիգրան Նաղդալյանի «կողքով»:
«Կայսրինը թողնելով կայսրին», անդրադառնանք թեկնածուներից մյուսի` Հրանտ Բագրատյանի «պասաժին», որն անչափ հետաքրքիր է: Բագրատյանի մասին կարելի է օգտագործել միջազգային հայտնի եզրույթը։ Նման կերպ անվանվում են տաղանդավոր, ճշգրիտ խաղացող ֆիգուրները, որոնք, ինչպես ընդունված է ասել, «հարգի չեն իրենց քաղաքում»:
Բագրատյանն անչափ գրագետ, գրեթե «անփող», իր ասելով` համեստ քարոզարշավին զուգահեռ արեց մի «քայլ», որը, թերևս, Պարույրի շուրջ անցուդարձի պատճառով, մասամբ նկատելի չեղավ: Ընդ որում, օդում մնաց նաև հարցը` դա պայմանավորվա՞ծ պասաժ էր, թե՞ «ինքնաբուխ», որովհետև պետականության այն խոր զգացումը, որ կար Բագրատյանի դիրքորոշման մեջ, ձեռնտու էր նաև իշխանություններին, բայց առաջին հերթին` երկրին ու բոլորիս:
Ինչի՞ մասին է խոսքը. վերջին օրերին, Հայրիկյանի մահափորձից հետո (որի մոտիվացիաներում նշվում է նաև Մաքսային միության պահը) Բագրատյանը շատ է սկսել խոսել այդ Միությանը Հայաստանի անդամակցության նրբությունների մասին, ինչի առնչությամբ ակնարկներ կային նաև Տիգրան Սարգսյանի կողմից` հայտնի հարցազրույցում:
Կամա-ակամա Պարույրի մոտ նույն սենյակում հայտնված Տիգրանն ու Հրանտն այս օրերին հետաքրքիր «տանդեմով» են հանդես գալիս` Մաքսային միության հարցում:
Նախ և այնուհանդերձ, երբեք ու ոչ մի դեպքում չենք կարծում, որ դա պայմանավորված պասաժ էր` հաշվի առնելով առաջին հերթին Բագրատյանի անկախ «խասիաթը», ոչ մեկին «պրիզնատ չգալու» սովորությունը: Իհարկե, վատ չէր լինի, որ այդքան կարևոր հարցում իշխանությունն ու ընդդիմությունը, ի դեմս ընդգծված, վառ տեսաբան-տնտեսագետ Բագրատյանի, կարողանային համաքայլ լինել: Հակված չենք կարծելու, թե պայմանավորված էր նաև այն պարզ պատճառով, որ ամեն վայրկյան ակնառու է` ինչ-որ «նուրբ» ձեռք Րաֆֆիին բարևելուց հետո նրան հուշել էր բարևելուց, սարերի քամու ուղղությամբ շարժվելուց զատ, խոսել նաև տնտեսության մասին: Րաֆֆին էլ, ոչ ավել-ոչ պակաս, որպես «երկրորդ տեղի» ֆավորիտ, սկսել է խոսել տնտեսությունից, յուր տնտեսական հզոր քաղաքականությունից` «վերցնելով» Բագրատյանի իդեան, սեղմելով դարձրել է ընդամենը «հինգ քայլ», գնում է խեղճ ու կրակ գյուղացու մոտ, բացատրում իր քայլերի տնտեսական հուժկու էության, սպասվող «էֆեկտի» մասին և այդպես շարունակ: Ինչևէ:
Անցնենք բուն խնդրին. Բագրատյանն ահավոր արգումենտացված, հաշվարկված անդրադառնում է Մաքսային միության ցավոտ խնդրին` արձանագրելով` էս-էս պայմանների բավարարման դեպքում ինչու չանդամակցել: Հարցերի շարքն առնչվում է թե՛ կրկնակի մաքսային հարկմանը, թե՛ Հայաստանի նավթա-հումքային երկիր չլինելուն, թե՛ Բելառուսում տեղի ունեցած «զայչիկի» էֆեկտին, իմա` ասում է այն, ինչ իշխանությունները չեն կարող ուղիղ տեքստով ու շատ բաց ասել:
Բայց, որպես պետություն, գոնե մեկ անգամ պարտավոր ենք դա անել: Ասել այն, ինչ մտածում ենք: Պահպանել, առաջ տանել մեր իրական շահը: Սույն Ռուսաստանի նկատմամբ:
Ի՞նչ էֆեկտ կառաջացնի այդ «ասումը», և ինչ կնստի մեզ վրա հակադարձումը, որն արդեն իսկ սկսել է, կարծում ենք` իրեն ուշացնել չի տա:
Իսկ գուցե և հասկացվե՞նք։ Չէ՞ որ` «Умом Россию не понять»:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2355

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ